ظریفا! چو دشمن درشتی کند
وگر با تو سودای کُشتی کند
سخن پخته گو تا که خامش کنی
به جادوی تدبیر ، رامش کنی
که هرچند خیلِ پلنگیم ما
بسی خسته از طبلِ جنگیم ما
به فکر گذشتِ زمان نیز باش
ز حق مگذر و فکر جان نیز باش
که این غولِ مردم کُشِ اهرمن
نسوزد دلش هیچ بر ما و من
مبادا که با وی درشتی کنی
که سرپنجه در کارِ کُشتی کنی
همی با قوی ، پنجه کردن خظاست
که بازوی خود رنجه کردن خطاست
زِ چنگِ سگِ هار ، پروا خوش است
چو دشمن قوی شد مدارا خوش است
تو در بندِ مُشتی رجزخوان مباش
به جز در پیِ خاکِ ایران مباش
رجزخوان نداند که اندوه چیست
که بر شانه ی مرد و زن ، کوه چیست
رجزخوان نداند غم و بیم را
نداند مکافاتِ تحریم را
نداند که نان از کجا می خوریم
زمین خورده ایم و هوا می خوریم
نداند زنِ بیوه چون می کند؟
که نان خشکه در ظرفِ خون می کند
نداند که رعیت زمین خورده است
که ابروش از غصه چین خورده است
تو از مایی ای مرد! بی ما نباش
به فرمان ِ آیاتِ عظما مباش
چنان کن که تاریخِ ایران زمین
تو را گوید از عمقِ جان، آفرین
تو را گوید از عمقِ جان، آفرین
حسين جنتي
